وقتی که نگاهم به نگاهت خیره میشه دوست دارم زمان بیاسته واسه همیشه

چشامونو ببندیم... بریم تا ته رویا اونجایی که هیچ گلی پرپر نمیشه

هر چی غم داری از دل نازکت بگیرم ...اگه اشک از چشات جاری بشه برات بمیرم

یاد تو اسم تو باشه ورد زبونم

مهربونم

آرزوم بی تو محاله

لحظه هام بی تو سئواله

من نمیخوام تو خیالم بگمت عاشقت هستم دوست دارم که راستی راستی حس کنم تورو تو دستم

یه تیکه نون حلال و پاک

سبزه و یک گلدون و خاک

یه کلبه و حوض و چمن یه عشق با تو تو . من

بده دستاتو به دستم تا با هم کلبه بسازیم

کلبه ای پر از من و تو از من و تو ما بسازیم

دور بشیم از همه مردم واسه دردهم بمیریم

با ستاره ها بخوابیم از پاکی جون بگیریم

کلبه ای اندازه عشق باغچه ای و حوض و گلدون

تو بشی مادر گلها من بشم بابای بارون

من واسه تو

تو واسه من

کلبه ای میخوام که تو باغچه اش پر باشه از یاسمن

تو کلبمون خدا باشه

خوشبختی مون قد تموم آسمون صاف و بی انتها باشه

تو بشی مادر گلها من بشم بابای بارون

Tuesday, 03 October, 200610:05:57 ب.ظ

11:48:02

گاهی به من نگاه میکرد و لبخند میزد...مثل من..... قبل از شام چایی هم آوردم {سوتی رو باش اصلا حواسم نبود که بابا اول واسه بابا بگیرم دیگه اول هم شربت و هم چای رو واسه او گرفتم } خلاصه سوتی دوم این که من نمیدونستم عبدالواحد چای رو با شکر میخوره و آقای سمیعی گفت که فکر کنم به قول او عبدالوحید چای رو با شکر میخوره حالا چی شکر نداشتیم ...هه هه...خلاصه شکرم رسید حالا شکر پاشو آوردم نشستم عبدالواحد با دستش رو چرخوند و فکر کنم گفت فینگر بابا و آقای سمیعی خندیدن و بابا گفت آها با انگشت هم بزنه نه؟ منم کم نیاوردم گفتم نه به فاطمه گفتم بیاره بابا...و چون او کمی دیر کرد خودم رفتم و جلوی در ازش گرفتم کلی خندیدیم ولی امیدوارم از اون مردایی نباشه که خانمشو جلوی جمع ضایع کنه ...هه...به هر حال موقع شام جوری نشستن که ما پیش هم باشیم ...او برنج سفید کشید و به من گفت از این ولی من گفتم نه از ائن آخه میدونستم برنج سفیدو ماما کمتر پخته ...براش آقای سمیعی کشید و من مرغ را به او دادم...بعد ماما گفت براش شوید باقالی هم بکش شاید دوست داشته باشه ...بهش گفتم دوست داری امتحان کنی؟ و استقبال کرد و گفت هم... خوبه ...من دوباره مثل اون روز تو رستوران اشتهام خفه شده بود خوب البته خیلی از اون روز بهتر بود...تونستم نصف بیشتر بشقابم رو بخورم ...آقای سمیعی گفت بابا ما که رسممونه دختر پسر با هم تنها صحبت کنن ...بابا گفت موردی نداره...باشه ولی دوباره هر دو گرم صحبت شدن... وقتی شاممون تموم شد ... گفت کی میتونیم با هم صحبت کنیم دوباره به دوستش گفت ت..واین بار دیگه بلند شدیم رفتیم تو اتاق ..اول کتاب آیا تو آن گمشدهام هستی را نشونش دادم اول فکر کرد انگلیسیه بعد بهش گفتم ولی فارسی نمیتونی بخونیش...گفت آه ...با هم خیلی حرف زدیم ...کاش از دهنم در نمیرفت و نمیگفتم در جواب سئولاش راجع به پسندیدن ظاهرش توسط مادرم نمیگفتم من با ماما مشکل داشتم...یه دفه قیافش جدی شد ...تو دلم گفتم اوه اوه گند زدی دختر آخه مگه همه چیرو باید بگی گفتم من بهش گفتم اون برام زیباست در کنار ایمان فوق العادش خودشم برام فوقالعادس...واقعا واقعیتو گفتم ...گفت چی گفت مادرت گفتم زیاد مهم نبود فراموش کن گفت نه بگو لطفا گفتم فراموش کن باشه؟ امیدوارم تونسته باشم متقاعدش کنم که تو برای من واقعا از هر مرد دیگری زیبا تری...فکر کنم تونستم...ان شاالله

خیلی آرام صحبت میکرد و من گاهی مجبور بودم با تمام وجود حواسم جلب حرکت لبهاش کنم ...خوب گاهی احساس میکردم اوه خوب هی این طور قفل نکن رو دهانش ولی گاهی واقعا مجبور بودم ..گاهی که حرف میزد یه دفعه به فکر فرو میرفتم ایا واقعا من اونو پیدا کردم آیا واقعا این منم که روبروی او نشستم خدا رو بارها شکر کردم و از مولام امام زمان تشکر کردم گفتم من اگر چه ادم کثیف و گنه کاری بودم ولی همه دعاهام داره مستجاب میشه چون میدونم تو به گنه کاری ما نگاه نمیکنی به خوبی خودت با ما رفتار میکنی...بهش پلاک امام زمان رو دادم خیلی خوشحال شد فوری بازش کرد که بندازه به گردنش ...ولی نتونست گفتم بذار من بندازم ...و اونو به گردنش انداختم خیلی تشکر کرد و اونو توی بلوزش انداخت{یارم مییاد وقتی اونو خریدم فقط به این فکر میکردم که اونو به کسی که دوستش خواهم داشت میدهم و همینطور هم شد} بهم گفت انگشترو گردنبند دوست نداری ؟گفتم نه زیاد نمیندازم بیرون خوشم نمییاد گفت/اگه من برات بخرم هم دوست نداری گفتم او نه اون موقع دوست دارم ...و خندید

خوب اون بهم یاد داد که به ایتالیایی دوستت دارم میشه تی آموره ...بهش گفتم و به فارسی میدونی؟ گفت اوه اوه دوستم تو ماشین خیلی بهم گفت که چی میشه صبر کن دش..؟؟و من با خنده به تلاش بامزش برای به یاد آوردنش نگاه میکردم به یاد نیوورد گفت خوب متاسفم فراموشم شده..من اون لحظه نگفتم ..گفتم اشکالی نداره ...و به حرف زدن ادامه دادیم چند دقیقه بعد گفتم ...دوست داری بدونی چی میشه معنی اون جمله معروف چی میشه با خوشحالی کفت بله بله گفتم دوست دارم ...دشت دارم؟نه...دوست دارم

دوباره تکرار کرد و گفتم آها ...بعد لحظهای ساکت ماند و یه دفه گفت دوست دارم ...فهمیدم منظورش تلفظ نیست ..ولی گفتم بله درسته...با خنده بهم نگاه کرد..ائن دو ساعت و خورده ای راجع به مشکلات زندگی تو ایتالیا و تبلیغ اسلام صحبت کرد..گفتم یادته از ادواردو انییلی صحبت کردی -اره - اونم مشکل داشت ولی مشکلاتی که فکر میکنم از مال ما بیشتر بود اگه ائن تحمل کرد...- ادامه دا د ما هم میتونیم...- بله...خندید و گفت ان شا الله

داشت از اولین باری که عباس سرسری راجع من بهش گفت و او در نماز جمعه بود...و خوب زیاد جدی نگرفته بوده میگفت ...که ماما اومد و گفت آقای سمیعی دیرش میشه -گفت دیر شده نه؟- آره دوستتون هم دیرش میشه گفت اه اصلا متوجه زمان نبودم ...وبلند شدیم و به هال رفتیم ...اونجا هم راجع به سفر به ایتالیا صحبت کردیم یه 10 دقیقه ای...و قرار شد به سفارت بریم و کارا رو برای رفتن آماده کنیم ...و قرار شد با پدر و مادرش هم پول سفر پدر رو بدن و او برای من...

اونا رفتن اگر چه دوست داشتم تا آخرین لحظه ببینمش ولی...تاریک بود و من فقط ماشینشونو نگاه کردم که دور میشد

بعدا بابا گفت موقع رفتن یه جیزی گفته که آقای سمیعی گفت این اخرین جمله رو گرفتی؟گفت مواظب منا باشید...

تو همانی که دلم بوده در آرزوی او...

دیروز برای اولین بار دیدمش...چون میدونم کسی این نوشته ها رو نمیخونه راحت مینویسم...برای من چهره اش معصوم و دوست داشتنی بود...و چشمای آرامش...من اهمیتی به این که موهاش کم بود نمیدادم و نمیدم...ایمان اش اونو زیبا کرده به اندازه کافی...

اما ماما مدام میگفت یعنی اصلال برات مهم نیست...بهش گفتم یه موش میارزه به صد تا پسر با موهای پریشون ایرانی که چیزی از خدا و دین نمیدونن ...تو خونه بازم سراین موضوع باهام بحث کرد...که زیاد عجله نکن سر انتخابت ...گفتم من عجله نمیکنم به نظرم خیلی ام خوشگل بود....گفت :خوب تو میخوای باهاش زندگی کنی تو باید بخوای ...حتی چیزی بهم گفت که خیلی عصبانی و ناراحت شدم...گفت نکنه توام مثل خواهر زیبا میخوای ازدواج کنی و بری خارج با عصابانیت نگاهش کردم ..میدونست که همیشه جلوی کسی که از خارج تعریف میکرد میایستادمو میگفتم اونجا جای خودشونو نه ما ها ...فقط چون هدف بزرگی داره میخوام همراهش برم...گفتم... اگه بخواد بیاد ایران زندگی کنه همونطور که گفت احتمالش هست...من اولین نفریام که خوشحال میشم کارم راحت براش تو دانشگاه پیدا میکنم اگه بخواد ..من اصلا مشکلی ندارم

به هرحال ان روز دم اذان حسابی رفتم تو حیاط و گریه کردم برای خودم برای اون... و نمیدونم چرا اشکام همین طور بی اختیار میاومد ...وقتی به اونو حرفاش فکر میکردم ...چرا ادما اینقدر ظاهر بین شدن...چرا باطن پاک ادما رو نمیبینن ...از خدا خواستم ..حالا هرگز اونو ازم نگیره و کمکم منه باهاش ازدواج کنم و خوشبختش کنم..........دعای شعبانیه خوندم و از امام زمان هم کمک خواستم که کمکم کنه...